در حال حاضر چندین رویکرد در مورد گروه درمانی وجود دارد. برخی بالینگران روان کاوی را چارچوب کار خود قرار داده اند و برخی دیگر فنونی نظیر گروه درمانی تعاملی را به کار می برند که اریک برن پیشنهاد کرده است و تأکیدش بر تعاملهای فعلی اعضای گروه با یکدیگر است. گروه درمانی رفتاری بر فنون شرطی سازی متکی است که در نظریه یادگیری ریشه دارد. گروه درمانی هیئت نگر (Gestalt) براساس نظریه های فردریک پرلز تدوین شده و امکان تخلیه هیجانی (Abreaction) و ابزار کامل حالات روانشناختی را برای بیماران فراهم می کند. گروه درمانی مٌراجع مدار را کارل راجرز تدوین کرده و بر ابراز احساسات اعضای گروه بدون هیچ قضاوت و ارزش گذاری مبتنی است.

انتخاب بیمار. برای آنکه معلوم شود بیمار برای روان درمانی گروهی مناسب است یا نه، درمانگر به اطلاعات زیادی احتیاج دارد که با مصاحبة «غربالگری» می تواند به آنها دست یابد. روان پزشک باید سابقه روان پزشکی بیمار را بپرسد و وضعیت روانشناختی او را معاینه کند تا اطلاعات روان پویشی، رفتاری، و تشخیصی معینی را کسب کند.

نمایش درمانی